โย่ง เชิญยิ้ม - คนมองคน
ลืมตามองฟ้าสดใส อะไรก็ไม่ต้องคิด
เป็นคนพิการทางจิต แล้วจะให้คิดอะไร
แย้มยิ้มอิ่มไปวัน ๆ ชีวิตไม่ต้องการสิ่งใด
ไม่อิจฉาตาร้อนใคร สุขใจอยู่ในความฝัน
ของฉันคนเดียว
มองคนหลายคนต่างใจ ทำไมคิดไม่เหมือนกัน
ความคิดก็ผิดกับฉัน ต่างกันราวฟ้าดินเชียว
ชิงดีชิงเด่นกันจริง บ้างแย่งชิงผู้หญิงคนเดียว
แทงกันเลือดสาดหวาดเสียว เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยวละกัน
กลัวอันตราย
คนมีตังค์นั่งภัตตาคาร สั่งอาหารรับประทาน
จ่ายบานตะไท เขารับประทานแต่อาหารดี ๆ
แต่ฉันมีไก่ย่างหนึ่งไม้ ข้าวเหนียวก้อน
หย่อนลงท้องไป อิ่มสบายเท่ากัน
โลกนี้เคยแสนสดใส ทำไมวุ่นวายสับสน
ต่างหวังประโยชน์ส่วนตน ผู้คนแบ่งชนชั้นกัน
คนดีคนบ้าก็คน รวยจนก็คนเหมือนกัน
สุดท้ายก็ตายทั้งนั้น มีน้ำใจให้กันดีกว่า
เกิดมาฟ้าเดียวกัน