จับโจกขึ้นมา แล้วต่งน้ำตาเจ้าของที่หล่น ย้อนว่าคึดฮอดผู้ลังคน ที่เคยจ้ำป่นกะปูนำกัน
เทิ่งแซบเทิ่งเผ็ด สองเฮาเซ็ดน้ำตาให้กัน บนเถียงนามาเลี้ยงงัวนั้น บัดนี้จอมขวัญหนีไปบางกอก
มื้อเจ้าจากนา อ้ายบ่กินปลา กินน้ำ กินข้าว นอนบ่ได้ใจคึดฮอดเขา กราบพระบนเจ้าอย่าให้
เขาถืกหลอก อยู่ดีกินดี คึดฮอดแน่ตี๊คนอยู่บ้านนอก อย่าได้หลงกลิ่นไอบางกอก
อ้ายย่านเขาหลอกปอกกินไข่แดง
* หัวใจอ้ายจ่ม งมนำแต่ผู้ลังคน หากเจ้าเป็นเหยื่อโจร แล้วผู้ลังคนสิอยู่จั่งใด๋
ย้อนคึดฮอดแฮง จนอ้ายนอนแคงต่งน้ำตาไหล คันบ่ต่งถิ่มน้ำตาท่วมใจ ย้อนคึดฮอดไผฮอดผู้ลังคน
จับแว่นขึ้นมา แล้วส่องเบิ่งหน้าเจ้าของที่เศร้า เงาตัวเองเบิ่งเป็นเงาเขา ดีใจเผลอเว้ากับเงาของตน
จำได้บ่เจ้า ที่สองเฮานั่นเคยจ้ำป่น เผ็ดจนฮ้องไห้ฮูดใบกระโดน คึดฮอดหน้ามนคนเซ็ดน้ำตา
(ซ้ำ*)