เสียใจ
บอกใครไม่ได้สักคน
อยากจะตะโกน
ให้คนได้รู้...
กันไป
ทนยืนร้องเพลง
ด้วยความเงียบเหงาใจ
กำมือถือไมค์เมื่อไหร่
แต่ใจล่องลอย
ไปหา
เสียใจ
ที่เธอไม่มาให้เจอ
แอบมองเสมอ
เมื่อไหร่เธอถึงจะมา
โต๊ะที่เธอนั่ง
ว่างเปล่าอยู่ทุกเวลา
นอกนั้นก็ไม่คุ้นหน้า
ไม่รู้ว่าเธอไปไหน
ค่ำลงก็รอ
ใจคอหม่นหมอง
กวาดตามอง
ปากก็ร้องเพลง...
ต่อไป
ยิ่งวันศุกร์ เสาร์
ยิ่งเหงาหัวใจ
ยิ่งดึกเท่าไร
ยิ่งใจสลาย...
ทุกที
หรือเธอ
เบื่อฟังคนยืนร้องเพลง
เบื่อวงบรรเลง
เบื่อเพลงซ้ำซ้ำจำเจ
เธอจึงไม่มา
ไม่อยากสรวลสา
ฮาเฮ
เปลี่ยนไปคาราโอเกะ
กับคนที่เธอ
ถูกใจ
ค่ำลงก็รอ
ใจคอหม่นหมอง
กวาดตามอง
ปากก็ร้องเพลง...
ต่อไป
ยิ่งวันศุกร์ เสาร์
ยิ่งเหงาหัวใจ
ยิ่งดึกเท่าไร
ยิ่งใจสลาย...
ทุกที
ดึกเท่าไร
ยิ่งใจสลาย...
ทุกที