เดินบนทางที่แสนไกล ไม่มีใครสักคนเข้าใจ
ยืนอยู่บนทางโค้งทางที่มองไม่เห็นใคร
โลกของฉันมันเหงาเหลือเกิน
ในวันที่เหน็บหนาว ฉันต้องเดินไปทางไหนไม่รู้
รู้ต้องอยู่กับความเหงาเท่านั้น
ฉัน ฉันอาจจะร้องไห้ ไม่มีใครช่วยเช็ดน้ำตา
ต้องอยู่กับตัวเอง ฉันต้องการใครสักคน
ที่จะคอย ปลอบใจเข้าใจ คงต้องการแค่นั้น
ยิ้มให้กันในวันเหงา ก็หาย ยิ้มให้ฉันได้อุ่นใจได้ไหม
คนที่เข้าใจ ใครที่รับฟังเรื่องราวของฉันบ้าง
ก่อนจะสายไป อยากเดินหนีไป
ตอนนี้ฉันไม่มีเหลือใครสักคน