ฉันรู้...ว่าเธอมีคนของเธออยู่ เธอรู้...ว่าฉันเป็นคนของใคร แต่ว่าเราก็มารักกัน เรามันน่าไม่อาย ยิ่งคิดยิ่งเหมือนผู้ร้ายต้องหลบต้องซ่อนทำ ความหวาน ที่มันขโมยของเขามา ไม่ช้า ต้องถึงเวลาใช้กรรม ต่อให้เรารักกันเท่าไหร่ มันก็ไม่ชอบธรรม เรียกร้องอะไรสักคำไม่ได้จริงไหม * สมควรหยุดตรงนี้ ให้พอกันที (เถอะ) นะ เรื่องร้ายที่ทำกันมาให้ถือว่าเวรดลใจ ช่วยกันดับไฟเผาที่ลามใจเรา ให้ปวดร้าวทุรนทุราย กรรมที่ทำความเลวลงไป (คนที่ทำความเลวลงไป) ชดใช้ด้วยการตรอมใจก็สมควร กอดเธอ หลายทีที่ใจฉันไหวหวั่น กอดฉัน ลึกลึกเธอคงละอาย อยู่กันไป ไม่ตายก็ตก ลงนรกในใจ ที่มีเพียงไฟกับไฟในอกเท่านั้น (ซ้ำ *), (ซ้ำ *)