ในวันฝนพรำ กับดวงใจที่พร่ำเพ้อ ฉันนั่งตรงริมหน้าต่างมองเหม่อไปยังที่แสนไกล มองดูโลกหมุนไป ด้วยหัวใจที่อ่อนล้า มองดูหยาดฝนทั้งน้ำตา * เวลาจงหมุนไปช้าๆ ให้น้ำในตาเหือดหายเสียก่อน ให้มันรินไหล หลั่งลงเป็นสายในไม่ช้า น้ำตาคงหยุดไหล ** เหมือนฟ้ากำหนดให้ฉันต้องพบเจอกับความลำเค็ญ ที่ยากเย็นต้องล้มแทบขาดใจ เปรียบดังกำแพงกีดขวางทางเดิน จะไปได้อย่างไร แต่เสียงหัวใจมันบอกมาไม่ยอมจำนนต่อเธอหรอกฟ้า ครั้งนี้เสียใจ ต้องร้องไห้อย่างปวดร้าว บ างทีชีวิตคนเราก็ต้องเศร้าต้องเจ็บปวดทรมาน อาจมีวันเสียใจก็เป็นไปแค่เพียงไม่นาน เป็นเพียงแค่วันที่ผ่านมา (ซ้ำ *, **)