แค่แสงตะวันกำลังจะหลับ
จะดับลับตา
แค่ฟ้านั้นได้เวลา
จะเต็มไปด้วยแสงดาว
ต้องมีอาการอย่างนี้
ที่รู้ดีไม่ใช่ความเหงา
เพียงไม่อาจห้ามใจ
ไม่ให้คิดถึงเธอ
แค่เสียงของลมเบาเบา
ได้แอบพัดผ่านเข้ามา
ก็พัดเอาภาพเธอมา
กลับคืนในใจทุกที
จะปิดหน้าต่างบานไหน
ก็ยังคงไม่อาจจะหนี
ใจทั้งใจที่มี
ก็ยังเห็นภาพเธอ
ไม่ได้คิดถึง
เธออยู่เพราะเหงาใจ
ไม่ได้คิดถึง
เพราะฉันไม่มีใคร
แค่ไม่เคยมีรักให้ใคร
พอรักก็รักหมดใจ
การต้องลืม
มันถึงไม่ง่ายเลย
ไม่รู้ต้องนานเท่าไร
ต้องผ่านสักกี่ฤดู
วันนี้ที่ฉันนั้นรู้
ก็คือยังคงไม่ลืม
ยิ่งตอนเย็นเย็น อย่างนี้
ฟ้ามืดมัว
เมฆหมอกก็ครึ้ม
จึงไม่อาจห้ามใจ
ไม่ให้คิดถึงเธอ
ไม่ได้คิดถึง
เธออยู่เพราะเหงาใจ
ไม่ได้คิดถึง
เพราะฉันไม่มีใคร
แค่ไม่เคยมีรักให้ใคร
พอรักก็รักหมดใจ
การต้องลืม
มันถึงไม่ง่ายเลย
ไม่รู้ต้องนานเท่าไร
ต้องผ่านสักกี่ฤดู
วันนี้ที่ฉันนั้นรู้
ก็คือยังคงไม่ลืม
ยิ่งตอนเย็นเย็น อย่างนี้
ฟ้ามืดมัว
เมฆหมอกก็ครึ้ม
จึงไม่อาจห้ามใจ
ไม่ให้คิดถึงเธอ
ยิ่งตอนเย็นเย็น
อย่างนี้ทั้งทั้งที่ใจ
ไม่เคยรื้อฟื้น...
แต่ยังคงไม่อาจห้ามใจ
ที่ยังคิดถึงเธอ