ระหว่าง...ความรักและความต้องการ มันคือสายธารศีลธรรมประจำใจ เป็นความชอกช้ำกล้ำกลืนฝืนในฤทัย แต่เหตุไฉน ทำไมจึงต้องเป็นเรา ใจเฝ้าแต่รักภักดีให้เธอ ยังคงละเมอเพ้อไปเมื่อยามเหงา ใครเลยจะรู้ หากเป็นเหมือนใจของเรา คอยแต่อับเฉา รักเราเฝ้าแต่ช้ำตรม โอ้ความรักเอย สุดเฉลยใจเอยเหลือจะข่ม ทั้งเจ็บทั้งช้ำปวดร้าวระบม มันช่างขื่นขม ตรอมตรมเปล่าเปลี่ยววังเวง สูญสิ้นคนรักแล้วซิหนอเรา ดูดูแล้วเศร้า ช้ำใจกับตัวเอง เมื่อนึกถึงเขาปวดร้าวและเหงาวังเวง มีแต่บทเพลงเป็นเพื่อนเกลื่อนความระทม