คิดว่าข่มใจได้แล้ว ใจที่ร้อนเริ่มเย็นลง ส่วนที่เหลือคงไหม้ไฟ คิดว่าดับมันได้แล้ว รอแค่วันนั้นจางไป แต่ที่จริงมันไม่ใช่เลย ทุกครั้งที่สายลม แห่งความเงียบงัน พัดผ่านมา แค่วูดเดียว ความรักก็กลับลุกโซนขึ้นมาอีกครั้ง รักคือไฟ แผดเผาให้ใจเจ็บปวดไปทั้งใจ น้ำตาไม่พอดับไฟที่มันลุกลาม รักคือไฟสุดท้ายก็เหลือแค่เถ้าถ่าน ต้องอยู่อย่างทรมาณ ไม่อาจจะตัดใจไปจากเธอ ( ไม่อาจจะตัดใจไปจากใจ ) ความอบอุ่นในวันนั้น ใยวันนนี้ช่างร้อนรน เมื่อรักเธอไม่มอดใจ เผาตัวเองตายอย่างช้า ๆ วันเวลาผ่านที่เลยไป ช่วยให้ลืมเธอไม่ได้เลย รักคือไฟ รักคือไฟ รักคือไฟ โฮ..... ต้องยอมปล่อยให้รักนั้นเผาใจ