กี่สิบหนาวแล้ว กี่สิบฝน พ้นมากี่ฤดู จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่ วันเลี่ยมทองของวัย รุ่นหนุ่ม รุ่นสาว... เรียก...เรารุ่นใหญ่ แต่ไม่มีใคร เข้าใจจริง * แก่ก็เหงา ยิ่งแก่ยิ่งเหงา เก๋าแต่กร่อยข้างใน เหนื่อยกับงานยังฝันถึงไหล่ ใครให้ยืมซบอิง เหมือนสุข...หัวใจ พร้อม...ไปทุกสิ่ง แต่ความจริง น่ะโครตเหงา ได้แต่ยืน มองพระจันทร์ ทุกคืนดึกดื่นไปยันเช้า ยิ่งได้เห็นฟ้าที่ไร้ดาว หัวใจเก่าเก่าก็ถอนใจ อยากมีใครสักคนมาคอยแคร์ ดูแลหัวใจชรา รุ่นนี้คงเหลือเวลา ไม่มากไม่มายเท่าใด อยากมีใครสักคนมาเคลียคลอ รอเติมเชื้อฝืนให้ไฟ ให้โลกรู้ว่ารุ่นใหญ่... ก็ใจเปลี่ยว ผ่านชีวิตบนทางที่ยาวไกล หัวใจมันอ่อนมันล้าเกิน ให้เดินคนเดียวมันเหงาเกินไป * ใครจะรักรุ่นใหญ่ ใครจะสนคนแก่ ใครที่พร้อมจะเข้าใจ ใครจะรักรุ่นใหญ่ พอจะมีบ้างไหม อยากจะขออุ่นหัวใจ กี่สิบหนาว แล้วกี่สิบฝน พ้นมากี่ฤดู จากหนุ่มน้อยก็ก้าวมาสู่ วัยเลี่ยมทองของวัย แก่ก็เหงา ยิ่งแก่ยิ่งเหงา เก๋าแต่กร่อยข้างใน