มองท้องฟ้า มันก็มีเฆมฝน
ต้องมีใครสักคนที่ตัดสินใจ
ทำยังไง มีร่มเพียงคันเดียว
มากกว่าสองคนคงจะไป
ไม่ไหว
ถ้าพื้นที่นี้มีไม่พอ
ให้สามคน
ก็มีใครสักคน ต้องไป...
ไม่ต้องรอให้ใครมาบอก
ไม่ต้องรอให้มันลำบาก
ใจใคร
ฉันจะไปคนเดียวของฉันต่อ
อาจจะดูว่ามันอ้างว้าง
แต่ว่าทางที่เดินก็กว้างพอ
ไม่ต้องรอไปแบ่งกับใคร
เธอและเขา
ในท่ามกลางสายฝน
ก็ยังมีคนเคียงข้างกางร่มไป
มีแค่ฉัน เดินจากไปลำพัง
จะตากฝนยังไง
ต้องทนให้ไหว
ถ้าพื้นที่นี้มีไม่พอ
ให้สามคน
ก็มีใครสักคน ต้องไป...
ไม่ต้องรอให้ใครมาบอก
ไม่ต้องรอให้มันลำบาก
ใจใคร
ฉันจะไปคนเดียวของฉันต่อ
อาจจะดูว่ามันอ้างว้าง
แต่ว่าทางที่เดินก็กว้างพอ
ไม่ต้องรอไปแบ่งกับใคร
ถ้าเรื่องนี้มันมีสักคน
ต้องเสียใจ
ฉันก็พร้อมเต็มใจจะรับมัน
ถ้าเรื่องนี้มันควรจบแล้ว
ตั้งนาน
และฉันจะยอมรับปาก
และพร้อมจะเดินจากไป
ไม่ต้องรอให้ใครมาบอก
ไม่ต้องรอให้มันลำบาก
ใจใคร
ฉันจะไปคนเดียวของฉันต่อ
อาจจะดูว่ามันอ้างว้าง
แต่ว่าทางที่เดินก็กว้างพอ
ให้ฉันได้เดินต่อไป
ไม่ต้องรอให้ใครมาบอก
ไม่ต้องรอให้มันลำบาก
ใจใคร
ฉันจะไปคนเดียวของฉันต่อ
อาจจะดูว่ามันอ้างว้าง
แต่ว่าทางที่เดินก็กว้างพอ
ไม่ต้องรอไปแบ่งกับใคร