หน้าบ้านเธอ ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม ฉันโทรไป กี่คืนไม่เคยรับสาย มีมือถือเธอก็ไม่เปิด ปล่อยให้ใจฉันคิดเลยเถิด อยากจะรู้ว่ามันเกิดอะไร หน้าบ้านเธอ ยืนมองได้จากตรงนี้ เห็นได้ดี ว่าเธอไม่ได้ไปไหน มีรองเท้าของเธอวางอยู่ แต่อีกคู่ไม่รู้ของใคร ก็ยิ่งทำให้ฉัน หวั่นในใจ ที่เขา ลือกันให้เข้าหู ว่าเธอ แอบปันใจ มันจริงไหม เพราะฉันแค่อยากรู้ กลางวันเธอเป็นของฉัน กลางคืนเธอเป็นของใคร เธอบอกกันหน่อยได้ไหม ขอฉันเห็นเองกับตา ยืนรอเธออยู่อย่างนี้ จนกว่าจะออกมาพูดคำร่ำลา ยอมรับซะดีกว่า บอกไม่รักฉันแค่นั้น ฉันจะได้ไป เสียงพูดคุย แว่วออกมาจากในตรงนั้น ที่ห้องเธอ ยืนฟังมันได้ตรงนี้ ฟังน้ำเสียงช่างมีความสุข กับหัวเราะที่ดูชื่นบาน ต่างกับฉันที่มันเจ็บเกินใคร