ที่จริงก็รัก รักเธอตลอดมา แต่ไม่รู้ทำไม ไม่มีน้ำตาให้เธอ ที่เธฮบอกลา ก็บ้าแทบขาดใจ แต่รั้งเธอไว้เหมือนไม่เป็นไรอย่างนี้ ก็เจ็บจะตาย แต่ไม่ใช่คนสำออยไม่อยากให้ใครต้องคอย มาเวทนาห่วงใย ก็เจ็บจะตาย แต่ต้องทำเป็นเข้าใจ ยอมให้เธอนั้นไป ทั้งที่ใจยังรัก รักเหลือเกิน อย่ามาถาม ฉันเป็นอะไรมั๊ย อย่ามาพูดอะไร ฉันกลัวตัวเองห้ามใจไม่อยู่ คนเราตอนแพ้ ไม่ค่อยจะน่าดู ไม่อยากให้เธอรู้ ฉันถึงต้องทนเก็บไว้ ขอให้รู้ว่าเสียเธอไป ก็เสียใจอยู่เเล้ว เมื่อเจ็บอย่างนั้น มันจึงต้องทำ ให้ใจมันยังเข้มแข็ง