ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไรอาทิตย์จะลับโลกไปพระจันทร์จะโผล่ขึ้นมาหมู่มวนวิหกเหินลมอยู่กลองเวหา จะกลับคืนสู่ชายคา ชายป่าเป็นแหล่งพักพิง แต่น้องนางใยไม่เห็นกลับมา จากไปตั้งหลายปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจัง ลมหนาวพัดโบกโยกเรือนจนคล้ายจะพังผู้เฒ่าตายายลงนั่งเหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย
นก น้อย จากท้องนาราคาถูกเธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไปกตัญญูบิดามารดาปานใดแม่สายจากเมืองเจียงฮายต้องไปสู่สังคมทรามเมื่อรู้สึกตัวว่าสายเกินไปหมื่นพันที่เธอผ่านชายหัวใจเธอคงเย็นชาสังคมกระหน่ำซ้ำซ้อนเธอต้องติดยาไม่คิดห้วนคืนกลับนาปรารถนาเพียงยาเมา ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอกเธอจึงจากเมืองบางกอกเอายาไปฝากเอาหมากเอาพลูเสื้อผ้าแม่สายที่เธอจากมาเหมือนว่าจากมาสายเกินไป นกน้อยกลับมาเธอทันพระสวดใครเล่าเจ็บปวด รวดร้าวจากสาวเมืองเหนือ สังคมเมืองไทย ใครฟังเขาคงไม่เชื่อ ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ ให้กับชายที่อู่บ่อจ้าง