ฉันมันโง่เหมือนโคถึกคึกคะนอง ลุ่มหลงลำพองเฝ้ามองว่าเธอแสนดี ป้อนคำหวานบอกฉันอย่างนั้นอย่างนี้ ก็เลยรักจนล้นปรี่ ยอมพลีแม้ชีวิตตน ฉันมันซื่อยึดถือรักจริงด้วยใจ โง่จนงมงายสุดท้ายต้องมาช้ำหม่น เพิ่งจะรู้ว่าเธอมากรักเหลือล้น ควงใครต่อใครหลายคน วกวนร้อยเล่ห์มารยา * เป็นผู้ชายหน้าโง่คนหนึ่ง ให้เธอหลอกทึ้ง หลอกไถหลอกใช้เรื่อยมา ไม่เคยจริงใจไม่มีฉันในสายตา เธอคบฉันเพียงเพราะว่า ฉันมันคงหลอกง่ายดี ฉันมันบ้าเที่ยวหารักจริงจากใคร ที่จะจริงใจมอบความรักให้ล้นปรี่ ได้แต่ช้ำแต่จำไว้นะคนดี ผู้ชายหน้าโง่คนนี้ ที่มีรักจริงให้เธอ ( ซ้ำ* )