มองตัวเอง ในกระจกร้าว..เมื่อไหร่
ในดวงตาฟ้องว่าเจ็บลึก เท่าไหร่
ไม่เคยจะร้องให้ใครได้ยิน
รับเองทุกสิ่งทุกอย่าง
หากมันจะเลวจะร้าย อดและทนซะอย่าง
ใจมันคอยนับเริ่มจากศูนย์ถึงสิบ
ใจมันลอยลิบไปไม่รับเรื่องราว
หากจะฝืนไม่ยอมจบลง
ก็คงได้แต่ปวดร้าว
บอกตัวเองว่าเราจงทนเข้าไว้
แม้...แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผล...รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ..รอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่อาจบอกใครใคร
อดและทนไม่เอ่ยปากจนตาย
มองตัวเองรู้ว่าเจ็บลึกเท่าไหร่
ใจเราคงเหมือนกระจกร้าวบานใหญ่
ง่ายดายเธอทุบให้พังกับมือ
หรือเราไม่มีความหมาย
เก็บเอาเศษใจสลาย เก็บไว้รอสักวัน
แม้...แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผล...รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ...รอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่อาจบอกใครใคร
อดและทนไม่เอ่ยปากจนตาย
ฝืน...จะข่มใจแม้ลำบาก
ใจ...มันอยากตะโกนร้อง
แต่ก็ร้องได้แต่ในใจ
ร้องไห้ไม่มีน้ำตา
กลั้นมันเอาไว้
เก็บในใจมันร้องเอง
(ดนตรี)
แม้...แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผล...รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ...รอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก
แม้...แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผล...รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ...รอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก
แม้...แม้มันเจ็บลึกสักเท่าไหร่
แผล...รักมันบาดลึกสักเท่าไหร่
ข่มใจไม่จำ...รอยร้าวที่ใคร
นั้นฝากไว้
อดและทนไม่เอ่ยปาก