เหมือนควันในอากาศ
ที่มองได้ชัด
แต่พอเอื้อมมือไปสัมผัส
กลับปลิวกระจายหายไป
ก็เหมือนที่ใกล้กับเธอ
ได้ชิดเพียงลมหายใจ
แล้วฉันก็ทำได้เพียงแค่นั้น
ทักทายกันตลอด
ต้องเจอทุกเช้า
แต่ที่เห็นคือภาพเก่าเก่า
ที่ชินและชาทุกวัน
ก็น้อยใจโชคชะตา
อยากใกล้เธอมากกว่านั้น
ฉันย้ำตัวเองเสมอที่เจอะหน้ากัน
ว่าฉันไม่ใช่เจ้าของเธอ
ได้แต่มองอย่างคนไม่มีสิทธิ์
ต้องลืมว่ามีหัวใจ
ปวดร้าวแค่ไหนที่ทำได้แค่มอง
ได้แต่ทนอย่างคนไร้ค่า
ไม่มีทางจะเรียกร้อง
ต่อให้รักเท่าไร
แต่ใจก็รู้ว่าไม่มีทาง
ถึงทำดีที่สุด
ก็คงไม่ไหว
ต่อให้ทุ่มเทใจเท่าไหร่
ก็ดูจะจนหนทาง
ทั้งทั้งที่ใจก็รู้
แต่รักมันก็ไม่จาง
ฉันขอรักเธอ
ถึงแม้ต้องเจ็บก็ตาม
เพราะฉันเป็นคนที่เลือกเอง
ได้แต่มองอย่างคนไม่มีสิทธิ์
ต้องลืมว่ามีหัวใจ
ปวดร้าวแค่ไหนที่ทำได้แค่มอง
ได้แต่ทนอย่างคนไร้ค่า
ไม่มีทางจะเรียกร้อง
ต่อให้รักเท่าไร
แต่ใจก็รู้ว่าไม่มีทาง
ถึงทำดีที่สุด
ก็คงไม่ไหว
ต่อให้ทุ่มเทใจเท่าไหร่
ก็ดูจะจนหนทาง
ทั้งทั้งที่ใจก็รู้
แต่รักมันก็ไม่จาง
ฉันขอรักเธอ
ถึงแม้ต้องเจ็บก็ตาม
เพราะฉันเป็นคนที่เลือกเอง