ตะวันส่องแสง แดดฉายลงมา ทาบทาทิวทุ่ง แผ่วลมผ่านโรย เหมือนโชยกลิ่นปรุง ดอกฟางหอมลอย ดอกหญ้าดาว วับวาวทางเกลื่อน เหมือนดังหยาดพลอย แตะนิด ต้องน้อย ราวมณีร่วงพรู พลัดพรายลงดิน จะอยู่แห่งไหนสุดฟ้าแสนไกล คะนึงถึงถิ่น ด้าวแดนแผ่นดิน ที่เราจากมาเนิ่นนานแสนนาน ดอกหญ้างาม งดงามดังก่อน หรือรอนร่วงราน แดดร้อนดินแล้วลงระงมแผ้วพาน บ้านนาป่าเขา ทุ่มกาย ทุ่มใจเข้าโหมแรงไฟ หัวใจแรงเร่า ยิ่งซ่านยิ่งทำ ระกำหนักเบาดิ้นรนหนทาง เจ้ามิ่งขวัญ ยิ่งวัน ยิ่งเดือน ยิ่งเลือน ยิ่งราง ทอดทิ้งทุ่งร้าง วันและวันผ่านเยือนเหมือนเดินทางไกล ตะวันส่องแสง สาดแสงลง ทาบทาทางใหม่ ร่วมจิตร่วมใจ ก้าวไปก้าวไป ฝ่าภัยร้อยพัน มิ่งขวัญเอ๋ย หัวใจเรามั่น เหมือนทานตะวัน เฉิดแสงแรงวัน ราวรวีตะวัน สีทองส่องใส