จากหนึ่งถึงร้อย
รอยทางของฝัน
เธอเองและฉัน
ต่างเดินได้ไม่ไกล
หกเจ็ดแปดก้าว
เราเดินไม่ไหว
โซเซล้มไป
เป็นศูนย์ที่จุดเดิม
ทั้งทุกข์และท้อ
ร้องไห้ เดียวดายเหมือนกัน
ไม่รู้จะเริ่มอีกที ตรงไหน
ถามเธอ ว่าจะลอง
นับหนึ่ง ด้วยกันไหม
ลุกขึ้นอีกครั้ง
แล้วเดินไปเคียงกัน
ฉันเดินไปกับเธอ
แล้วเธอไปกับฉัน
อย่างนี้ ก็ไม่หวั่น
ก้าวกันไปให้ถึง หนึ่งร้อย
เธอเองก็ล้ม ฉันเองก็ล้ม
ประโยชน์อะไร
ถ้าหากเราไม่ช่วยกัน
ความจริงที่หวัง
คงเป็นแค่ฝัน
เราไปด้วยกัน
จากศูนย์ก็ไม่กลัว
ทั้งทุกข์และท้อ
ร้องไห้ เดียวดายเหมือนกัน
ไม่รู้จะเริ่มอีกที ตรงไหน
ถามเธอ ว่าจะลอง
นับหนึ่ง ด้วยกันไหม
ลุกขึ้นอีกครั้ง
แล้วเดินไปเคียงกัน
ฉันเดินไปกับเธอ
แล้วเธอไปกับฉัน
อย่างนี้ ก็ไม่หวั่น
ก้าวกันไปให้ถึง หนึ่งร้อย
นะ นะ มาด้วยกันไหม
นะ นะ มาด้วยกันไหม
ถามเธอ ว่าจะลอง
นับหนึ่ง ด้วยกันไหม
ลุกขึ้นอีกครั้ง
แล้วเดินไปเคียงกัน
ฉันเดินไปกับเธอ
แล้วเธอไปกับฉัน
อย่างนี้ ก็ไม่หวั่น
ก้าวกันไปให้ถึง หนึ่งร้อย
ถามเธอ ว่าจะลอง
นับหนึ่ง ด้วยกันไหม
ลุกขึ้นอีกครั้ง
แล้วเดินไปเคียงกัน
ฉันเดินไปกับเธอ
แล้วเธอไปกับฉัน
อย่างนี้ ก็ไม่หวั่น
ก้าวกันไปให้ถึง หนึ่งร้อย