จากไปแล้วดั่งลมรำเพย โอ้อกเอยไม่หวนกลับหลัง ดั่งราตรีที่ลืมรุ้งราง ดุจดาวที่ลืมฟ้ากว้าง ดั่งทางที่ร้างสัญจร จากไปแล้ว หนอความหวังดี คอยจู๋จี๋ห่วงใยไถ่ถอน แว่นเสื้อผ้า หยูกยากระเซ้าเง้างอน อยู่ตรงในฟุกหมอน ไถ่ถามกับความคิดถึง เพียงน้ำคำ กล่าวลาเข้มแข็ง ขวัญโรยอ่อนเรี่ยวแรง หลั่งริน ร่ำลาคราหนึ่ง จากก็เจ็บ อยู่ก็จำเจจึง ไปเพื่อไถ่ถามถึง ห่วงหากันอีก สักหน เหม่อมองแล้ว เมื่อไหร่จะมา ห่วงหนักหนาว่าจะสับสน ไต่แสงดาวกับใครกี่คน ไปเพื่อจะหลุดพ้น หรือ ตั้งใจไปเหงา เพียงน้ำคำ กล่าวลาเข้มแข็ง ขวัญโรยอ่อนเรี่ยวแรง หลั่งริน ร่ำลาคราหนึ่ง จากก็เจ็บ อยู่ก็จำเจจึง ไปเพื่อไถ่ถามถึง ห่วงหากันอีก สักหน เหม่อมองแล้ว เมื่อไหร่จะมา ห่วงหนักหนาว่าจะสับสน ไต่แสงดาวกับใครกี่คน ไปเพื่อจะหลุดพ้น หรือตั้งใจไปเหงา