อีกหน่อยเธอก็จะลืมฉัน วันนั้นฉันพูดกับเธอไว้
เธอเถียงว่าเป็นไปไม่ได้ และจะไม่ลืมฉันเมื่อเรียน ว.ค.
ก่อนจากเธอรักปากแน่นัก ความรักฉันจึงไม่ย่อท้อ
ฉันนี้ไม่มีเงินเรียนต่อ ฉันจึงรอเธอจบม.ศ.ว มา
ฉันเพียงเป็นครูบ้านนอก มือเปื้อนชอล์กเป็นครูไร้ปริญญา
สอนเด็กตามดอยตามป่า ฉันอุตส่าห์รอเธอเป็นคู่ชีวี
แต่ข่าวเธอก็กรอกในหู ฉันรู้เธอได้กับเศรษฐี
ฉันช้ำน้ำตารินไหลปรี่ ฟ้าเปลี่ยนสีมือที่จับชอล์กเย็นชา