หยดหนึ่งน้ำสังข์
ที่ไหลหลั่งมา
มันเคล้าด้วยน้ำตา
ของข้า ที่ไหลร่วงริน
แทนน้ำถ้อย
มาร้อยให้พร จนสิ้น
เพื่อฝากรอย ถวิล
ถึงถิ่นเคยรัก เคยชื่น
หยดหนึ่งน้ำสังข์
เพียงข้าหลั่งนอง
ยามเจ้าก้มโน้มรอง
ยังหลบ ตาหมองสะอื้น
โลมเจ้าสุข
แต่รักข้าทุกข์ เต็มตื้น
ไปคู่ครองคนอื่น
ปล่อยข้าฝืน ระทม
ขอ สาป แล้ว เอย
ไม่ ลืม เลย
ครั้งหนึ่งที่เคย ช้ำ ตรม
เหลือ เพียงแต่น้ำตาพรม
จะ มอบไว้ ให้ชม
เป็นมิ่งขวัญ อำลา
หยดหนึ่ง น้ำสังข์
ยังไหลหลั่งเตือน
ยามข้าพราก รักเลือน
จึงเปรียบ ได้เหมือนน้ำตา
เรือนหอที่
มานะสร้างไว้ คอยท่า
ต้องกับพัง ทันตา
เหลือที่จะคว้า มาชม
ขอ สาป แล้ว เอย
ไม่ ลืม เลย
ครั้งหนึ่งที่เคย ช้ำ ตรม
เหลือ เพียงแต่น้ำตาพรม
จะ มอบไว้ ให้ชม
เป็นมิ่งขวัญ อำลา
หยดหนึ่ง น้ำสังข์
ยังไหลหลั่งเตือน
ยามข้าพราก รักเลือน
จึงเปรียบ ได้เหมือนน้ำตา
เรือนหอที่
มานะสร้างไว้ คอยท่า
ต้องกับพัง ทันตา
เหลือที่จะคว้า มาชม