เธอ เธอ เธอ เธอหยุดเถอะพอ พอทีโปรดอย่าเข็นฉันเลยได้ไหมได้โปรดเถอะไป ไป ไป
ไปอย่าเกรงใจเลยเธอถ้าจะทิ้งฉันไปอยู่แล้วก็อย่ามาเห็นใจอย่ามาถามกันอีกยิ่งถามก็ยิ่งเจ็บเรื่องที่ฉันมันมีน้ำตาเธอไม่รู้หรือหลอกอย่าแกล้งฉันดีกว่าเรื่องแค่นี้ยังมาถามกันอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจอย่างนี้เขาเรียกว่าช้ำใจถูกทิ้งก็คงต้องเสียใจเรื่องธรรมดาอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจเจ็บช้ำก็เลยมีน้ำตาไม่เห็นต้องแกล้งเลยนี่นาเธออย่าตอกย้ำอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจเธอ
เธอ เธอ เธอโปรดอย่ามัวมองกันเธอช่วยหันหน้าไปทางนั้นได้โปรดเถอะลืม ลืม ลืม
ลืมเรื่องที่เราเคยเจอส่วนตัวฉันไม่นานสักวันก็จะลืมได้เองอย่ามาถามกันอีกยิ่งถามก็ยิ่งเจ็บเรื่องที่ฉันมันมีน้ำตาเธอไม่รู้หรือหลอกอย่าแกล้งฉันดีกว่าเรื่องแค่นี้ยังมาถามกันอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจอย่างนี้เขาเรียกว่าช้ำใจถูกทิ้งก็คงต้องเสียใจเรื่องธรรมดาอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจเจ็บช้ำก็เลยมีน้ำตาไม่เห็นต้องแกล้งเลยนี่นาเธออย่าตอกย้ำอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจอย่ามาถามกันอีกยิ่งถามก็ยิ่งเจ็บเรื่องที่ฉันมันมีน้ำตาเธอไม่รู้หรือหลอกอย่าแกล้งฉันดีกว่าเรื่องแค่นี้ยังมาถามกันอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจอย่างนี้เขาเรียกว่าช้ำใจถูกทิ้งก็คงต้องเสียใจเรื่องธรรมดาอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจเจ็บช้ำก็เลยมีน้ำตาไม่เห็นต้องแกล้งเลยนี่นาเธออย่าตอกย้ำอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจอย่างนี้เขาเรียกว่าช้ำใจถูกทิ้งก็คงต้องเสียใจเรื่องธรรมดาอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจเจ็บช้ำก็เลยมีน้ำตาไม่เห็นต้องแกล้งเลยนี่นาเธออย่าตอกย้ำอย่างนี้เขาเรียกว่าเสียใจ