ฟ้าสลัว มืดมัวด้วยเมฆหม่น คนเหงาหนึ่งคน ยิ่งกว่าเหงา ฝนจะมา ขอบตาก็เริ่มผ่าว คิดถึงเมื่อคราวเดินข้างๆ กัน * เคย อยู่ตรงนี้กับฉัน วันฝนพรำ ยิ่งจำ ยิ่งเจ็บไม่หาย ** ก็เดินตากฝนเหมือนคนไม่มีที่ไป ก็มันอ่อนไหวไม่มีที่มา ก็ให้หยาดฝนไหลลงมาปนน้ำตา หลอกลวงหัวใจว่า ไม่ได้ร้องไห้ (ไม่ได้หวั่นไหว) เหมือนจะนาน แต่มันไม่เคยจาง ความหลังกลับมาพร้อมกับฝน เหมือนจะลืม เรื่องราวของบางคน แต่ฝนบอกใจว่าไม่เคยลืม (ซ้ำ *, **) กว่าที่สายฝนจะซา คงมีน้ำตาท่วมหัวใจ