เมื่อไหร่ร่างกาย
สวยงามของเธอโรยรา
เมื่อไหร่ดวงตาเข้มคม
ฝ้าฟางไม่เห็นใคร
เสียงโทรศัพท์
ห่างหายเงียบไป
จดหมาย ไม่มีมาจากใคร
ไม่มีแล้ว
เมื่อนั้น
คิดว่าใครที่จะรักเธอจริง
เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง
วันนี้ เธอยังสวยงาม
แต่มันไม่ยืนยาว
นักหรอกเธอ
เมื่อไหร่แข้งขาแข็งแรง
แค่ยืนยังสั่น
เมื่อไหร่ที่คืนและ
วันร่วงโรยไม่มีใคร
แล้วเธอก็คงได้รู้เข้าใจ
ว่าใคร ที่มองเลยสิ่งนั้น
ไปนานแล้ว
เมื่อนั้น
คิดว่าใครที่จะรักเธอจริง
เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง
วันนี้ เธอยังสวยงาม
แต่มันไม่ยืนยาว
นักหรอกเธอ
เมื่อนั้น
คิดว่าใครที่จะรักเธอจริง
เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง
วันนี้ เธอยังสวยงาม
แต่มันไม่ยืนยาว
เมื่อนั้น
คิดว่าใครที่จะรักเธอจริง
เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง
วันนี้ เธอยังสวยงาม
แต่มันไม่ยืนยาว
นักหรอกเธอ
เมื่อนั้น
คิดว่าใครที่จะรักเธอจริง
เมื่อนั้น แล้วใครเขาจะมอง
วันนี้ เธอยังสวยงาม
แต่มันไม่ยืนยาว
นักหรอกเธอ
ไม่ยืนยาว
ไม่ตลอดไป