ทศพล หิมพานต์ - แหล่มัทรีโศก
ป่างนรินทร์ ป่างนรินทร์ ปิ่นนเรศองค์พระเวสสันดร
เอ้าเห็นมัทรี เออ... เอ้าเห็นมัทรี ศรีสมร มานิ่งนอนที่หน้าศาลา
พระทรงศักดิ์ พระพักตร์เธอเผือด ดังใครมาเชือด เอาดวงชีวา
เสียดายนุช สุดสุดา อนิจจาว่าแสนเสียดาย สำคัญแน่แม่มัทรี
มาสิ้นชีวี ลงวางวาย ประคองกร เออ... ขึ้นช้อนกาย
มัทรีผู้สายสวาททรวง ยกเศียรนางนั้นนะวางบนตัก
แล้วพิศพักตร์แม่พุ่มพวง ว่างามดั่งจันทร์ เออ෥ บุหลันหลวง
ก็มาโรยร่วงให้เลื่อนลอย ว่าโอ้ โอ่มัทรีแม่ยอดสร้อย
เงยพักตร์ดูหน้าพี่สักหน่อย หมอบชม้อยมาลอยเลื่อน
ก็นับแต่วันบรรพชา จะนับมาได้เจ็ดเดือน
ไม่เคยต้องกาย แม่งามเหมือนมัทรีแม่เพื่อนโพธิญาณ
สงสารองค์ เออ...เอย෥ ผู้ทรงยศโศกกำสลด เอ้าน่าสงสาร
พลางยกเศียรยุพาพาน ประทับทานบนพระเพลา
สำออยเอื้อนเพื่อนยาก ตั้งแต่จากบุรีเรา
มาอยู่เขาวงกต สิงขรเขา ภูมิลำเนาเอ้าแนวพนา
มาทิ้งโฉมไว้ นั้นแต่ชื่อ พี่นี้หรือ อยู่เอกา
ต้องอ้างว้าง หวาดผวา เจ้ามาตายในเขาวงกต
ทิ้งลาภยศ ก็หามีไม่ เจ้าสลบนิ่งลงไป นึกว่าตาย แม่มัทรี
จะทำอย่างไรเล่า พระเวสเอ๋ย มัทรีทรามเชย ต้องมาม้วยเป็นผี
เพื่อนสักคน ก็หาไม่มี ถ้าขาดมัทรี จะขอลาตาย