มองตัวเองในกระจกร้าวเมื่อไหร่ ในดวงตา ฟ้องว่าเจ็บลึกเท่าไหร่ ไม่เคยจะร้องให้ได้ยิน รับเองทุกสิ่งทุกอย่าง หากมันจะเลวจะร้าย อดและทนซะอย่าง ใจมันคอยนับเริ่มจาก 0 ถึง 10 ใจมันลอยรับลิ้วไปไม่รับเรื่องราว หากจะฝืนไม่ยอมจบลง ก็คงได้แต่ปวดร้าว บอกตัวเองว่าเรา จงทนเข้าไว้ แม้ ม้มันจะเจ็บลึกสักเท่าไหร่ แผล รักมันบาดลึกซักเท่าไหร่ ข่มใจไม่จำ รอยร้าวที่เธอนั้นฝากไว้ อดและทน ไม่อาจบอกใคร ๆ อดและทน ไม่เอ่ยปาก อดและทน ไม่เอ่ยปากจนตาย มองตัวเองรู้ว่าเจ็บลึกเท่าไร ใจเราคงเหมือนกระจกร้าวบานใหญ่ ง่ายดายเธอทุบให้พังกับเธอ หรือเราไม่มีความหมาย เก็บเอาเศษใจสลาย เก็บไว้รอสักวัน ฝืน จะข่มใจแม้ลำบาก ใจ มันอยากตะโกนร้อง แต่ก็ร้องได้แต่ในใจ ร้องไห้ไม่มีน้ำตา กลั้นมันเอาไว้ เก็บในใจตัวเราเอง