แต่ก่อนทุกครั้งทีไร
ได้อ่าน ได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป
ไม่เคยใยดีไม่ซึ้งชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปก็งั้นงั้น
เรื่องราวที่ซ้ำซ้ำ
อ่านไปยังขำ
ซ้ำเติมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสมหวัง
ต้องมีคนชอกช้ำ
ไม่จำ ไม่ซึ้ง ไม่เกี่ยวกับเรา
จนวันที่เขาลืมเรา
จู่จู่ความเหงาก็เกิดมี
กลับเกิดลึกซึ้งในบทกวี
ได้อ่านอีกทีน้ำตาจะไหล
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปอย่างช้าช้า
เรื่องราวคนช้ำช้ำ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองซักครั้ง
กับความผิดหวัง
ต้องเจ็บต้องเหงา
เก็บความหมายทุกตอน
เก็บอักษรทุกตัว
ในหัวใจเราเข้าไปข้างใน
ให้มันช้ำไปอีก
ให้มันช้ำเข้าไป
ให้มันสาแก่ใจให้ช้ำกว่านี้
อ่านไปอย่างช้าช้า
เรื่องราวคนช้ำช้ำ
แต่มันตอกย้ำ ซ้ำเติมใจเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองซักครั้ง
กับความผิดหวัง
ต้องเจ็บต้องเหงา
อ่านไปอย่างช้าช้า
รักมันช้ำช้ำ
แต่มันไม่ขำเพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองซักครั้ง
กับความผิดหวัง
ต้องเจ็บต้องเหงา
ต้องเจ็บต้องช้ำ เป็นอย่างตัวเรา