กาลครั้งนึงหนังสือเล่มหนึ่งมีชื่อว่า “ฉัน”
บทหนึ่งบทในนั้นมีผู้ประพันธ์คือฉันและเธอ
เนื้อความข้างในได้กล่าวว่าข้าพเจ้าจะรักเสมอ
มอบความรักแด่เธอผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการ

บทหนึ่งบทเล่าขานตำนานมา
ปากต่อปากก็ว่าช่างตรึงตรา
มิได้เจือสิ่งซึ่งเสแสร้งมายา
ถ้อยคำว่ารักมิใช่แค่วาจา

มิได้มุสาวาทาที่ลั่นวาจาว่ารักออกไป
คำสัญญาที่เอ่ยออกมานั่นแล่นจากใจ
เพียงพริบตาที่ขานนามมาเจ้าอยู่หนใด
จะไกลลับฟ้าหรืออยู่แห่งไหนข้าจะตามหามิว่าอย่างไร

จากคำลือเล่าขานมาแต่โบร่ำโบราณ
ทั้งสองได้พบพาน
กระทั่งกลายเป็นตำนาน
กลายเป็นตำนาน

แม้ฝุ่นหรือเถ้าธุลีจะร่วงโรยทับถมใส่
ผ่านสายลมโชกโชนและฝนโปรยทุกครั้งไป
แต่เธอเชื่อหรือไม่ว่าหน้ากระดาษ
ที่เธอและฉันได้เขียนเอาไว้ มิแปรเปลี่ยนเลย

กาลครั้งนึงหนังสือเล่มหนึ่งมีชื่อว่า “ฉัน”
บทหนึ่งบทในนั้นมีผู้ประพันธ์คือฉันและเธอ
เนื้อความข้างในได้กล่าวว่าข้าพเจ้าจะรักเสมอ
มอบความรักแด่เธอ ผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการ

ขอแค่เพียงเจ้านั้น
คนอื่นไม่สำคัญหรอก
ไม่หรอกเธอเอ๋ย
และขอให้เป็นตัวฉันเอง
ที่ได้เป็นคนที่บรรเลงให้เธอนั้นได้ฟัง

ข้าขอภาวนาให้ดาวบนฟ้าจงได้รับฟัง
ให้ข้าได้เห็นรอยยิ้มเปื้อนหน้าเจ้าในทุกวัน
ให้ข้าได้อยู่เคียงข้างกายเมื่อเจ็บเมื่อไข้
ให้เราทั้งสองอย่าได้มีใครมาพรากเลย

แม้ฝุ่นหรือเถ้าธุลีจะร่วงโรยทับถมใส่
ผ่านสายลมโชกโชนและฝนโปรยทุกครั้งไป
แต่เธอเชื่อหรือไม่ว่าหน้ากระดาษ
ที่เธอและฉันได้เขียนเอาไว้ มิแปรเปลี่ยนเลย

กาลครั้งนึงหนังสือเล่มหนึ่งมีชื่อว่า “ฉัน”
บทหนึ่งบทในนั้นมีผู้ประพันธ์คือฉันและเธอ
เนื้อความข้างในได้กล่าวว่าข้าพเจ้าจะรักเสมอ
มอบความรักแด่เธอ ผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการ

ไม่ให้เจ้ากลัวจะป้องกันภัย
แม้ตัวต้องตายก็ไม่เป็นไร
ขอเพียงเจ้าอยู่ ×2
เจ้าไม่ต้องกลัวหากเมื่อวันใด
เมื่อกายาข้าจากลาตายไป
ข้าอยู่ตรงนี้

กาลครั้งนึงหนังสือเล่มหนึ่งมีชื่อว่า “ฉัน”
บทหนึ่งบทในนั้นมีผู้ประพันธ์คือฉันและเธอ
เนื้อความข้างในได้กล่าวว่าข้าพเจ้าจะรักเสมอ
มอบความรักแด่เธอ ผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการ