เธอแหลงให้รอ สี่ปีให้เธอเรียนจบ แล้วเธอจะหลบ มาพบที่เมืองลูกตอ ทุก ทุกคำที่แหลงมา พี่ยังตั้งตาเฝ้ารอ และเชื่อใจ เสมอว่าเธอนั้นแคร์กัน
พี่แลจดหมาย ของเธอทุก ทุกฉบับ พี่คอยนั่งนับ ทุกคืนทุกวันเวลา
รอเธอกลับหวนคืน ที่เดิมที่เธอจากลา นี่ห้าปีกว่า ก็ยังไม่เห็นแม้เงา
* ไปอยู่ที่ไหน ขวัญใจพี่หลวง โอ้แม่พุ่มพวง เธอลืมพี่หลวงแล้วหม้าย ที่เธอยืนยัน เป็นหนักเป็นหนา ว่าสี่ปีจะหวนมาใหม่ แล้วนี่อะไร ใยเธอลืมสัญญา
ไม่พรือหรอกน้อง ถ้าเธอจะลืมคนเก่า จะลืมเรื่องราว ที่เธอนั้นเคยสัญญา เธออ้อล้อได้แนบเนียน พี่ช้ำเหลือเกินกานดา โถแก้วตาอยู่ไหน ใยเธอมาลืมคำ
( ซ้ำ * )
(โถแก้วตาอยู่ไหน ใยเธอถึงลืมกัน )