ที่ตรงนี้ มันไม่ใช่ที่ของเธอ ไม่มีสีสัน สักวันเธอคงอยากไป ที่ตรงนี้ แค่โลกของคนอ้างว้างไม่มีใคร ที่เธอพลัดเข้ามาเพราะว่าความผิดหวัง เมื่อคนที่เหงาตรงนี้ ได้มาพบเอ อาจเป็นแสงเล็กๆ ทดแทนไฟที่ดับไป ให้คนอย่างฉัน ได้คอยเยียวยา ได้คอยรักษาใจ เป็นที่พึ่งสุดท้าย เมื่อวันที่ล้มมา แต่อย่าบอกฉันเลยว่ารักกัน อย่ามองตากันอย่างนั้นเลย ฉันรู้ว่าเผลอไป ก็เท่านั้น เมื่อคนเจ็บมาเจอคนเหงาก็เหมือนเจอคนเข้าใจ แต่เธอต้องการกันจริงไหม ก็ไม่รู้ ไว้วันหนึ่งที่เจ้บมันหาย ค่อยถามเอนั้นดู ว่าคนที่เหงานี้ เธอต้องการอยู่หรือเปล่าในวันที่เธอนั้นพร้อมจะเดินก้าวไป วันที่แผลฉันหายหัวใจไม่มีรอยช้ำ วันที่ความเหงานั้นกลายเป็นเรื่องที่เธอไม่ต้องจำ เธอจะพูดว่ารัก รักกันเหมือนเดมไหม ( อย่าให้ความเหงาพูดแทนหัวใจของเธอ )