เมื่ออยู่ริมฝั่งชล
ฉันยลทุกยามเย็น
พักในร่มเงาไม้เอน
ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง
ตะวันใกล้จะลับแล้ว
เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง
เฝ้าแต่ครวญ
แต่ครวญหาน้ำตาหลั่ง
จึงร้องสั่งอาลัย
เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ
แม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ
ขอเรือนำเธอมาให้ที
ตะวันใกล้จมแผ่นน้ำ
สายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนั้น
แสงพลันริบหรี่
คงริบหรี่เช่นเรา
เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ
แม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ
ขอเรือนำเธอมาให้ที
ตะวันใกล้จมแผ่นน้ำ
สายชลงามดั่งกำมะหยี่
โอ้ว่าดาว ว่าดาวดวงนั้น
แสงพลันริบหรี่
คงริบหรี่เช่นเรา