เมื่อไหร่สายลมพัดผ่าน
มองเห็นเมฆลอยเกลื่อนฟ้า
บ่อยบ่อยที่ใจ
อยากเป็นเมฆจางตา
ลอยไปสุดขอบฟ้าไกล
บางที เป็นเมฆคงสุขใจ
เมื่อไหร่ฝนซาฟ้าสร่าง
มีรุ้งหลากสีสดใส
บ่อยบ่อยที่เคย
อยากเป็นรุ้งพร่างพราย
เพียงได้เกิดเป็นละออง
ใครใครได้เห็นก็อยากมอง
แต่ฉันเป็นหญ้าต้นหนึ่ง
ที่คงไม่มีผู้คนมาสนใจ
ที่ฉันนั้นทำอยู่ ก็คือฝัน
ก็เหมือนหญ้าต้นหนึ่ง
ไม่เคยหวังจะได้เป็นคนสำคัญ
แค่ขอใครสักคนหนึ่ง
เข้าใจฉัน แค่นั้นก็พอใจ
เขาก็ไม่รู้ ไม่เห็นไม่ถามหา
ไม่คิดถึงต้นหญ้าอย่างฉัน
ฉันก็ไม่รู้ ไม่หวังให้ถามถึง
ฉันก็รู้ว่าฉันเป็นฉัน
ฝันฉันก็ฝัน
และฉันไม่ทิ้งฝัน
เพราะฉันรักความฝันของฉัน
ได้แต่เฝ้ามองไม้ใหญ่
ที่มีกิ่งใบแน่นหนา
ผลิดอกออกใบ
แตกกิ่งก้านขึ้นมา
มีเพียงแต่ความร่มเย็น
ตัวเอง ได้เพียงแค่อยากเป็น
แต่ฉันเป็นหญ้าต้นหนึ่ง
ที่คงไม่มีผู้คนมาสนใจ
ที่ฉันนั้นทำอยู่ ก็คือฝัน
ก็เหมือนหญ้าต้นหนึ่ง
ไม่เคยหวังจะได้เป็นคนสำคัญ
แค่ขอใครสักคนหนึ่ง
เข้าใจฉัน แค่นั้นก็พอใจ
แต่ฉันเป็นหญ้าต้นหนึ่ง
ที่คงไม่มีผู้คนมาสนใจ
ที่ฉันนั้นทำอยู่ ก็คือฝัน
ก็เหมือนหญ้าต้นหนึ่ง
ไม่เคยหวังจะได้เป็นคนสำคัญ
แค่ขอใครสักคนหนึ่ง
เข้าใจฉัน แค่นั้นก็พอใจ
แค่นั้นก็พอใจ