ไกล...
ไกลแสนไกล เกินตา
เพียงสายลมพา
ขอบฟ้าจะเปลี่ยนสีไป
จากหยดน้ำ
เป็นฝนพรำ โปรยปราย
คือฤดูกาล
โลกนี้ยังคงหมุนไป
ไม่มีอะไรที่มันจะยืนยาว
เท่าความผันเปลี่ยน
และบางทีเราอาจเรียนรู้
คุณค่าไอแดด
เมื่อฝนมา
จะยิ้มรับมัน วันที่ใจอ่อนแอ
แม้ทุกเรื่องราว มันยังคงโหดร้าย
สุขทุกข์ที่เราพบพาน
มันคือชีวิตของเรา
แม้ทั้งหัวใจ มันยังคงทรมาน
แม้ว่าน้ำตา ยังไม่แห้งเหือดไป
กอดไว้ ทุกความหมองหม่น
ไม่ว่าจะร้ายดี
ชีวิตยังคงสวยงาม
ใจ อาจจะยังมืดมิด
แต่คงไม่นานที่ ความรัก
จะกลับหวนมา
อีกครั้งนึง
ถึงแม้ว่าท้องฟ้าค่ำนี้ ไม่มีหมู่ดาว
ระบายประกายความฝัน ของเรา
บนฟ้าให้เป็นแสงพราว
และจะยิ้มรับมัน วันที่ใจอ่อนแอ
แม้ทุกเรื่องราว มันยังคงโหดร้าย
สุขทุกข์ที่เราพบพาน
มันคือชีวิตของเรา
แม้ทั้งหัวใจ มันยังคงทรมาน
แม้ว่าน้ำตา ยังไม่แห้งเหือดไป
กอดไว้ทุกความหมองหม่น
ไม่ว่าจะร้ายดี
ชีวิตยังคงสวยงาม
และจะยิ้มรับมัน วันที่ใจอ่อนแอ
แม้ทุกเรื่องราว มันยังคงโหดร้าย
สุขทุกข์ที่เราพบพาน
มันคือชีวิตของเรา
แม้ทั้งหัวใจ มันยังคงทรมาน
แม้ว่าน้ำตา ยังไม่แห้งเหือดไป
กอดไว้ทุกความหมองหม่น
ไม่ว่าจะร้ายดี
ชีวิตยังคงสวยงาม
ในคืนที่หมองหม่น
ก็พร้อมจะกอดไว้
แม้ทั้งหัวใจ มันยังคงทรมาน
แม้ว่าน้ำตา ไม่แห้งหายไป
แม้เส้นทาง ไกลห่าง เพียงไหน
ไม่ว่าจะร้ายดี
ชีวิตยังคงสวยงาม