เมื่อ แรกแย้มเธอหยดย้อย
ฉันเฝ้าคอย เฝ้าขอชมชื่น
เธอกลับทำหยาม ทำหยิ่ง
เอนอิ่งไปให้คนอื่น
แล้วยื่นกลับมา ทำไม
เมื่อยังหอมเธอก็โหย
ครั้นกลีบโรยร่วงแล้วจะให้
เคยเปรียบฉันเหมือน สวะ
ขยะและผงยับย่อย
แล้วไยจะเอาทำยา
เธอใช้เป็นที่เช็ดเท้า
แล้วจะเอาไปซับน้ำตา
เธอเรียกฉันไปลา
แล้วจะมาเรียกราชสีห์
พอแล้วพอ วอนแล้ว พอที
ฉันไม่มี หัวจิต หัวใจ
เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว
ไร้วี่แววจะฝืนคืนได้
เอากิ่งที่ไหนมาต่อ
เอาหน่อมาทาบมันใหม่
ไม่ยอมแตกใบ อีกแล้ว
เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว
ไร้วี่แววจะฝืนคืนได้
เอากิ่งที่ไหนมาต่อ
เอาหน่อมาทาบมันใหม่
ไม่ยอมแตกใบ อีกแล้ว