ไม่มีไฟใดจะร้อนแรงไปกว่า
ไฟโทสะ ที่เผาผลาญใจ
ยิ่งคิดยิ่งมองในแง่ร้าย
ยิ่งแผดเผาภาย
ในใจของเรา
แค้นเคืองใครไป
ก็เหมือนเป็นระเบิด
เกิดตูมตาม จะทำไงเล่า
มันไม่ใช่เพียงทำร้ายเขา
ตัวของเรา
นั่นแหละเจ็บเอง
เมื่อยามเหนื่อยล้า...
ก็ลองหาเวลาพัก
สิ่งที่คิดว่าหนักนั้น
อาจเพียงแค่ตัวของเรา
ดิ้นรนไขว่คว้า...
คิดถึงแค่เพียงตัวเรา
ของเรา
ลืมนึก ถึงคนอื่น
ไม่มีน้ำใดจะใสเย็นไปกว่า
สิ่งที่เรา เรียกว่าน้ำใจ
เติมรักให้กันดีกว่าไหม
ให้สายน้ำใจไหลสู่ใจคน
มันก็เหมือนกับการ
เมื่อเรามายืนที่ต้นลำธาร
เรานั้นจะเลือก
ปล่อยน้ำที่เสียหรือน้ำดี
ลงที่ปลายลำธาร
ให้เขามีน้ำดำเหม็นดื่มกัน
หรือจะให้เขา
ได้พบกับน้ำใสเย็นกันดี
เมื่อยามเหนื่อยล้า...
ก็ลองหาเวลาพัก
สิ่งที่คิดว่าหนักนั้น
อาจเพียงแค่ตัวของเรา
ดิ้นรนไขว่คว้า...
คิดถึงแค่เพียงตัวเรา
ของเรา
ลืมนึก ถึงคนอื่น
ไม่มีน้ำใดจะใสเย็นไปกว่า
สิ่งที่เรา เรียกว่าน้ำใจ
เติมรักให้กันดีกว่าไหม
ให้สายน้ำใจไหลสู่ใจคน