วัฏจักรเวียนว่ายวนเวียนเป็นพัลวันทุกๆคนในโลกต่างก็ตามหาฝันแข่งขันเบียดเสียดยัดเยียดแถบเหยียบกัน ชีวิตเหมือนถูกขังอยู่ได้ก็อยู่ไปความสับสนวุ่นวายหมักหมมมากมายอยู่ในเมืองใหญ่อยากจะหาทางออกแต่ก็ไม่รู้ มันอยู่ที่ไหนผู้คนต่างคิดแก่งแย่งไม่คิดจะแบ่งคำว่าน้ำใจสังคมที่ใส่ปลอกคอทุกคนก็ต่างเดินตามกันไปให้ใครต่อใคร มาคอยจูงจมูกก้มหน้าทำตามเค้าไปไม่เคยใส่ใจคำว่าผิดถูกเหมือนผูกเงื่อนตายเอาไว้รัดคอผูกมัดด้วยค่านิยม ด้วยความต้องการไม่รู้จักพอรอเวลารอเวลาให้ใครพลาดล้มลงมารับรองเลยว่าชะตาขาดรอเวลารอเวลาให้ใคร ถึงฆาตพอเห็นมีคนพ่ายแพ้บอกเลยนั่นแหละเรียกว่าโอกาสอยากโด่งอยากดังอยากจะได้ในสิ่งที่หวัง เห็นใครต่อใครก็จ้องทำลายขอเพียงให้ได้ในสิ่งที่หวังที่คิดฝันถ้าใครมาขวางก็คงต้องพังคนชั่วคนระยำมาคอยดัก ซุ่มรอรุมสกรัมอย่าเพลี่ยงพล้ำมันไม่ใช่เรื่องเคราะห์กรรมมันไม่ใช่เรื่องน่าขำเมื่อใดที่คุณล้มคว่ำเมื่อนั้นแหละจะมีคนซ้ำ HOOK: เหนื่อยจนล้มตัวถอดใจมองไปรอบกายมองไม่เห็นใครเหนื่อยจนน้ำตารินไหลรู้ว่าเสียใจรู้ว่าร้องไห้ เหนื่อยผมเหนื่อยเหนื่อยกับความฉ้อฉลเหนื่อยผมเหนื่อย เหนื่อยกับความโสมม กร่นด่าโชคชะตาถ่มน้ำลายใส่ ท้องฟ้ามันเก็บมันกดหดหู่ข้างในจนตัวผมอยากจะแถบบ้าอยากจะฆ่าตัวตายอยากจะหนีไปให้ไกลแต่มันก็ทำไม่ได้กลัวว่าชาติหน้าจะไม่ได้เกิดใหม่น้ำตาเป็นสายไหลลงมาเป็นทางหันมองรอบๆกายก็มีแต่ความอ้างว้างมืดมิดแปดด้านจนยังไม่รู้ทิศทางในใจคิดอยากปล่อยวางแต่แสงสว่างยังดูเลือนลางล้มลุกคลุกคลานเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นเฝ้าค้นหาตัวเองอยากจะมีจุดยืนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยากจะบอกอยากจะเล่าเงยหน้าอ้าปากมองฟ้าหมายดึงดาวดวงนั้นที่อยู่สูงที่สุดแต่ทำยังไงยังไงก็ตีนมันยังสะดุดก็ตีนยังเหยียบดินมีล้มหายใจมันก็ต้องดิ้นแข้งขายังพอมีแรงก็ต้องปีนป่ายไม่มีวันจบสิ้นขอเถอะครับถึงคนบนสวรรค์ได้โปรดชี้ทางสว่างให้ตัวของผมได้มองเห็นฝันมองเห็นวันข้างหน้าจุดหมายปลายทางที่ขอบฟ้าเพียงแต่จิตใจตอนนี้มีความรู้สึกอ่อนล้าเหนื่อยหน่ายกับชีวิตที่ยังไม่รู้ชะตาเฝ้าแต่นั่งรอคอยเมื่อไหร่ความฝันของผมจะกลับมา HOOK: เหนื่อยจนล้มตัวถอดใจมองไปรอบกายมองไม่เห็นใครเหนื่อยจนน้ำตารินไหลรู้ว่าเสียใจรู้ว่าร้องไห้