มีเธอเสมออยู่เคียงใจ รับรู้ รับฟัง ที่เป็นไป ยามมีปัญหา ยังอุ่นใจ ช่วยกันไขช่วยเป็นเช่นกำลัง ทำหนักให้เบา ยังมีรอยยิ้ม แต่ใจหมอง เหมือนดั่งของสำคัญต้องพรากไป ในใจมันค้าน สั่งดึงไว้ เพราะจุดหมายที่ไปด้วยจำเป็น เกินใจทัดทาน ยามที่เธอเดินลับตาไป ใจก็หายตามไป สิ่งที่เยือนคล้ายเป็นเพื่อนเก่า เข้ามาแทนโดยไม่ได้เชื้อเชิญ คือความเหงา ไม่ตั้งใจ ไม่ตั้งใจ ยังทัดทาน ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป กอดเธอไว้ อย่าให้ร้าวรอน บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอรักษาตัว ในใจหวิว ๆ ไม่เคยเป็น ทั้งที่เห็นผู้คนก็มากพอ นัยน์ตามีน้ำมาคลอๆ แล้วยังขอร้องเธอไม่ให้ไป เกินใจทัดทาน เคยแง่งอนผลัดและยอมง้อกัน สิ่งเหล่านั้นผูกพันมัดใจ จากกันไปเพื่อมาพบใหม่ ใจหายเพราะเป็นห่วงเธอ รักษาตัว ทุกค่ำคืน ฝากกับความมืดไป กอดเธอไว้ อย่าให้ร้าวรอน บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน จะร้อนหนาวเย็นห่วงเธอ...รักษาตัว