เดินบนทางที่แสนไกล ไม่มีใครสักคนเข้าใจ ยืนอยู่บนทางโค้งทางที่มองไม่เห็นใคร โลกของฉันมันเหงาเหลือเกิน ในวันที่เหน็บหนาว ฉันต้องเดินไปทางไหนไม่รู้ รู้ต้องอยู่กับความเหงาเท่านั้น ฉัน ฉันอาจจะร้องไห้ ไม่มีใครช่วยเช็ดน้ำตา ต้องอยู่กับตัวเอง ฉันต้องการใครสักคนที่จะคอย ปลอบใจเข้าใจ คงต้องการแค่นั้น ยิ้มให้กันในวันเหงา ก็หาย ยิ้มให้ฉันได้อุ่นใจได้ไหม คนที่เข้าใจ ใครที่รับฟังเรื่องราวของฉันบ้าง ก่อนจะสายไป อยากเดินหนีไป ตอนนี้ฉันไม่มีเหลือใครสักคน