นานแล้วพี่หลงพะวงมิหน่าย นานแล้วพี่หมายจะได้ภิรมย์ นานแล้วพี่รักคอยจะชื่นชม นานแล้วรักเพียงลมๆ ตรมเช้าค่ำ ที่รักนะรักแต่ใจมิกล้า ที่ช้านะช้ามิกล้าเผยคำ ที่คิดนะคิดกลัวอกจะช้ำ เอ่ยคำแล้วเจ้าจะทำช้ำใจ * อย่าเหมือนน้ำค้างพราวพร่างไพรพฤกษ์ พอยามดึกเหมือนดั่งจะดื่มกินได้ พอรุ่งร้างก็จางหายไป รู้แน่แก่ใจได้แต่ระทมชีวี ที่รักนะรักเพราะเทพเสริมส่ง ที่หลงนะหลงเพราะเจ้าแสนดี ที่หวงนะหวงเพราะสวยอย่างนี้ กลัวใครเค้ามาแย่งที่ไปเอย (*)