กะแมนหล่ะหนอ น้องบ่ผู้จบคือเขา
เสื้อผ้ากะโตเก่า เก่า
เกี่ยวหญ้าเลี้ยงงัวอยู่ท่ง
เขาขาวมวยลวย
คือปานปอกกล้วย
อ้ายจั่งได้หลง
ลืมสาวเลี้ยงงัวอยู่ท่ง
เคยบอกฮักน้อง ลืมแล้วซั่นติ

เสียดายเด เสียดายน้องตั้งตารอ รอด้วยใจจดจ่อ
เคี่ยนงัวถ่าอ้ายเป็นแรมปี
แนมเบิ่งขี้ฝ่า สายลมพัดวี่วี่
อ้ายกลับมาวันนี้ อ้ายกลับมีคนใหม่มาชม

คนส่าโจ่น โจ่น
ว่าอ้ายควงสาวผู้ใหม่
คือเหยียบหัวใจ
สาวเลี้ยงงัวแท้ล่ะหนา
อยากเอาหลักงัว
ตอกหัวใจอ้ายคนมารยา
นั่งไห้อยู่คันแทนา
จักสัญญากับน้องเฮ็ดหยัง

* กะแม่นซั่นติ
น้องบ่ผู้ดีคือเขา
อ้ายจั่งลืมคำเว้า
สัญญาฮักอยู่ทุ่งดอกจาน
ตะวันค่ำลง จูงงัวเทิ่งไห้เทิ่งหย่าง
อ้ายส่างมะเปนตาซัง
จูงงัวเข้าคอกชอกช้ำหัวใจ

(*)