ทศพล หิมพานต์ - พระรถเมรี (แหล่เมรี)
สุริยาเลื่อนลาลับ สุดจะคณานับ เนิ่นนานปี
ณ ริมฝั่งมหานที พระรถเมรี ต่างเศร้าใจ
สำเนียงน้องร่ำร้องว่า โอ่โอ๋กรรมมาแต่ปางไหน
อยู่หลัดหลัดก็มาพลัดพรากไป โอ้แม่พวงมาลัย กลุ้มอุรา
เคยถนอมหอมระรื่น จากไปเป็นอื่น เสียแล้วหนา
เมรีหมดหวัง ก็ต้องนั่งโศกา ฟูมฟายน้ำตา หลั่งไหลนอง
โฉมยุพิณสิ้นนารี ทุบอกชกตี ปากร่ำร้อง
ว่าภัสดาไม่หันหน้ามามอง รักหลุดลอยละล่องลอยไป
พระรถตอบถ้อย น่าน้อยใจนัก เมรีเป็นยักษ์ล่ะพี่จะอยู่ไที่ไหน
พี่เป็นมนุษย์หรือจะมาฉุดดวงใจ น้องจงกลับไป เสียเถิดนาง
แม่ขวัญตา แทบอาสัญ มีใจรักมั่น ไม่จืดจาง
เศร้าโศก โศกาไม่วายวาง หมดหนทาง จะติดตาม
ด้วยทะเล กั้นขวางหน้า พี่หมดปัญญา แม่นงราม
กู่ตะโกนจนก้องน้ำ บาปเวรหรือกรรมเล่าจอมใจ
แม้พี่ไม่กลับมารับขวัญ ล่ะขอถวายชีวันไม่หวั่นไหว
นางก็พลันจะกลั้นใจตาย น่าเห็นใจแม่นงเยาว์
รักเขาข้างเดียวเหมือนข้าวเหนียวนึ่ง น้ำท่วมไม่ถึง ก็อายเขา
ไม่ส่องกระจกแล้วชะโงกมองเงา ว่าตัวของเรา ต้องเจียมตน
จะรักให้แท้ต้องแน่วแน่นอนนัก พี่จะบอกให้น้องรักจริงจริงสักหน
ถ้ารักกับพี่ซิไม่ว่ามีหรือจน เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว