ท้องฟ้าแดงก่ำ
ลมพัดมาอย่างน่ากลัว
เมฆเคลื่อนลงต่ำ
ดำมืดมัวใจเต้นรัว
เสียงฟ้าดังลั่น
จนพื้นดินสะท้านแรง
แม้ใจยังสั่นมันสำแดง
ลมพัดแรง
แต่ลมร้ายไม่อาจล้ม
ใบหญ้าริมทาง
ไม่เคยขืนไม่เคยฝืน
ได้แต่เอนตาม
ดุจชีวิตต้องเอนพลิ้ว
โอนอ่อนเอนตามพายุ
ท้องฟ้าพลันสว่าง
ชีวิตต้องต่อสู้ไป
ฝืนยังไกลห่าง
ห่างเท่าใด
อยู่สู้ไป
ไปต่อไป
แต่เคยคิดว่าชีวิต
เป็นอย่างต้นไทร
ไม่เคยโค้งไม่เคยโน้ม
ให้กับสิ่งใด
เพิ่งจะรู้ว่าชีวิต
ต้องอ่อนเอนตามพายุ