หาดจอมมณี
ยามนี้น้ำโขงเต็มฝั่ง
ผู้สาวหนองคายยังนั่ง
คิดฮอดคนเคยสัญญา
ปลาบึกว่ายทวนน้ำ
ไปวางไข่เมืองสิบสองปันนา
เพิ่นบอกว่ายังคืนมา
แต่อ้ายนั้นหนา
หายหน้าไปไส
ตากแผ่นกะยอ
ใจท้อเพราะความเหงาหนัก
แหนมเนืองให้เป็นของฝาก
จากมือน้องอ้ายลืมแล้วไป
ปานปล่อยเอี่ยนลงตม
ใจอ้ายติดหล่มสาวลุ่มน้ำใด
บ่ หวนคืนมาหนองคาย
อยู่โค้งฟ้าไหน
คนเคยสบตา
น้องยังคอยท่า
เหมือนปลาคอยฟ้าฝนใหม่
ลูกสาวหลวงพ่อพระใส
บ่ ลืมใครง่ายดอกเด้ออ้ายจ๋า
กลัวความเหินห่าง
เกิดช่องทางให้ใครแทรกมา
เป็นเหตุให้อ้ายลืมลา
คำสัญญาที่ใจเฝ้ารอ
หากอ้ายเปลี่ยนใจ
หนองคายสิ้นมนต์ฮักมั่น
หัวใจที่อ้ายยืมกัน
หอบขึ้นรถไฟมาคืนได้ บ่
แต่หากอ้ายมั่นคง
หยอดเหรียญโทรส่งข่าวมาก็พอ
ออกพรรษาแวะมาได้ บ่
น้องเตรียมใจรอ
ที่เมืองหนองคาย
หากอ้ายเปลี่ยนใจ
หนองคายสิ้นมนต์ฮักมั่น
หัวใจที่อ้ายยืมกัน
หอบขึ้นรถไฟมาคืนได้ บ่
แต่หากอ้ายมั่นคง
หยอดเหรียญโทรส่งข่าวมาก็พอ
ออกพรรษาแวะมาได้ บ่
น้องเตรียมใจรอ
ที่เมืองหนองคาย