ฉันไม่ได้มีมารยาทที่ดี ก็แค่รู้จักที่ต่ำที่สูง เห็นแสงเรืองรองส่องเป็นสายรุ้ง ก็รู้ว่าสูงและไกล ทั้งที่ก็อยากจะยืนใกล้กับเธอ ได้แค่ละเมอแค่ทำตาใส ไม่คิดจะยืนไปรอต่อท้าย ไม่อยากไปลุ้นให้เหนื่อย (ไปลุ้นก็เหนื่อย) * ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อ มอบเยื่อใยส่งมาให้ฉัน แต่ใจของคนอย่างฉัน ไม่กล้าจะฝันให้ไกลเกินตัว ** ไม่ห่วงหรอกตอนขึ้นไป ก็ห่วงแค่ตอนจะลงมา รู้ดีว่ามีปัญหา ตกที่สูงมันเจ็บ อย่าเลยอย่าให้ขึ้นไป ไม่อยากให้ใจโทรมโทรมต้องเป็นแผลเย็บ เจ็บแค่ขาก็พอทนเจ็บ แต่เจ็บหัวใจเกินทน ก็ไม่ได้หยิ่งยโสอะไร และก็ไม่ใช่จะกลัวความสูง แต่เอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง ก็รู้ว่าไร้ประโยชน์ ฉันขอเป็นสุขอยู่ในซอกอย่างเดิม ไม่คิดจะเติมให้มันเลิศหรู และฉันก็มีอย่างหนึ่งที่รู้ อยู่บนความสูงนั้นมีความเสี่ยง (ซ้ำ *) ไม่ห่วงหรอกตอนขึ้นไป ก็ห่วงแค่ตอนจะลงมา รู้ดีว่ามีปัญหา ตกที่สูงมันเจ็บ อย่าเลยอย่าให้ขึ้นไป ไม่อยากให้ใจโทรมโทรมต้องเป็นแผลเย็บ เจ็บแค่ขาก็พอทนเจ็บ แต่เจ็บหัวใจ ไม่ไหว อย่าเลยอย่าให้ขึ้นไป ไม่อยากให้ใจโทรมโทรมต้องเป็นแผลเย็บ เจ็บแค่ขาก็พอทนเจ็บ แต่เจ็บหัวใจเกินทน