นงค์ เชิญยิ้ม - ระอาเมีย
โอ้อนาถวาดซะบาง
โอ้อนาถวาสนา ถึงเวลาพาคะนึง
แม่อีหนู ช่างหูชา ชอบสร้างปัญญาแต่เรื่องขี้หึง
เราเตือนเราว่าก็ทำหน้าบึ้งตึง ผัวนั้นจึง ต้องทนทำใจ
เจ้าโกรธเรื่องไรจึงไล่ผัวเอ็ด จะปฏิเสธก็สุดวิสัย
พอเถียงไม่ขึ้นมันคว้าปืนเหนี่ยวไก
ถ้าขืนอยู่ไป ก็ต้องตายทั้งเป็น
ยังลืมไม่ลง ก็อีตรงตื่นมา กาแฟก็ต้องหาน้ำชาก็ไม่เห็น
ทั้งยาสีฟันหาทุกวันไม่เว้น หายากหาเย็นไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
จะไปทำงานละควานหาถุงเท้า
มันเอาไปเช็ดจานข้าว เช็ดหม้อ เช็ดไห
เสื้อผ้ากลีบยับไม่น่าจับมาใส่
กางเกงนอกกางเกงในวางสุมเป็นตะโพน
กลับบ้านค่ำสามทุ่มกว่าๆ แหละแม่ยืนชี้หน้าด่าจนตีสอง
พอเปิดตู้โชว์เห็นโหลยาดอง มีแต่ฝุ่นละอองลอยเวียนวน
ผัวชอบผักเมียรักมันก็เที่ยว ล่อดอกกระเจียวจิ้มปลาร้าหลน
ทั้งผักกระถินมันบอกว่ากินแก้จน แสนกังวลแสนอาวรณ์
กล่อมลูกไปเท่าไหร่มันไม่ยอมหลับ
ลูกมันบังคับจะฟังเพลงมันต้องถอน
งึก ๆ งัก ๆ มันเป็น งึก ๆ งัก ๆ งึก ๆ งัก ๆ มันเป็น งึก ๆ งัก ๆ
ร้องงึก ๆ งัก ๆ ลูกรักถึงจะนอน ถ้าไม่ร้องมันก็อ้อนให้รำคาญ
พอลูกหลับขยับถีบลูก อย่านอนเลยบนฟูก ไอ้ลูกสันขวาน
ฉี่รดที่นอนทั้งตอนกลางคืนกลางวัน
คนปากคันจะติฉินนินทา
ปากยาวกว่าปากกา ปากไก่ เมียผม ทำไมขี้หึงหนักหนา
ยังจำได้มั่นขนาดแมลงวันบินมา
มันจ้องจะฆ่าถ้าเป็นแมลงวันตัวเมีย
ผู้หญิงเกาะแกะข้องแวะก็ไม่ได้ เมียเห็นวิ่งใส่ นิสัยมันเสีย
อยากพึ่งธรรมะแสนระอาเมีย ยิ่งคิดก็ยิ่งเพลียขนลุกพอง
ถ้าเมียไม่หลับขยับก็ไม่ได้ จะทำยังไงได้แต่นั่งหงอง
ผัวจำต้องลา น้ำตาไหลนอง อยู่ไปก็คงต้อง สมองแตกตาย