แต่ละวันมันคืบคลาน ผ่านไปผ่านไปช้าช้า แต่ไม่ยอมเอาน้ำตา ที่ไหลให้ไปด้วยกัน ความหลังเดินเบาเบา อยู่ข้างหลังเราเป็นเงาทุกวัน เจ็บอยู่อย่างนั้น ไม่มีเลือนหาย วันที่มีเธอข้างกาย อะไรอะไรครั้งนั้น หลับตาลงคงเห็นมัน ตอกย้ำทุกลมหายใจ ใบหน้าคนบาง ติดตามมาหลอนจนจะทนไม่ได้ อยากจะหนี อยากจะหนีไป ฉันคงทำไม่ได้ ไม่ได้จริงจริง ยิ่งหนียิ่งปวดร้าว รักมันคงจะตามเป็นเงาจนวันสุดท้าย และก็รู้ว่าลืมไม่ได้ ไม่ได้จริงจริง ฉันจะลืมเธอลงยังไง เมื่อส่วนลึกยังรัก ข้างในยังรัก เพียงเธอ...หมดใจ (ต้องปล่อยให้รัก เป็นเงา...ต่อไป)