ฤดูหนาว ฉันนอนเดียวดายในห้องสี่เหลี่ยม ฉันเตรียมซุกตัวใต้ผ้าห่ม เพื่อจะหลบเลี่ยงความหนาว มีใครไหม ที่นอนภายในเขตห้องเก่า ๆ ซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนยาว ต้องนอนอยู่เพียงลำพัง ใจเพียงต้องการอยากจะมีคนข้างกาย เพื่อจะคลายความหนาวให้พอประทัง ฉุดดึงชีวิตให้ หลุดจากความเหงา ที่เป็นเงาคอยติดตามเคียงข้างฉัน ช่วยปลดปล่อยชีวิตฉันที่ฟ้านั้นมาสาบไว้ ปลดปล่อยหัวใจให้ความอบอุ่นในใจฉัน ช่วยให้วันพรุ่งนี้ฟ้าไม่ลงทัณฑ์ ไม่ลงโทษฉันให้ต้องหนาวต้องเดียวดาย โว...โว..โฮ...โฮ...