ยามเมื่อฝน หลนมาฟ้าหม่น
เหม่อลอยไปหัวใจรำพัน
เฝ้าคิดถึง แต่ใครคนนั้น
ที่มอบใจให้เพียงผู้เดียว
หมดลมฝน หล่นใบไม่ร่วง
ความเหน็บหนาวเข้ามาแทนที่
ยิ่งคิดถึง ย่ำยามราตรี
ไม่มีไออุ่นข้างเคียงกาย
* แม้เพียงรอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ
ยังจำยังเก็บมาฝัน
ฝันถึงเธออย่างจริงจัง ดังเกิดเมื่อวาน
จนนอนอมยิ้มหลับใหล
** ฉันมีรัก คือเธอ คือเธอ
พร่ำและเพ้อเป็นไป
เธอคือแสง แห่งเช้าวันใหม่
ส่องนำใจให้ฉันไม่เคยลืม
หมดลมหนาว เรื่องราวไม่ต่าง
หัวใจยังอ้างว้างว้าเหว่
ใช่ว่าคน ลมพัดใจเพ
เพียงปล่อยอารมณ์ล่องลอยไปวันๆ
ส่องนำใจให้ฉันไม่เคยลืม
ส่องนำใจให้ฉันนิรันดร............ไม่เคยลืม
ไม่เคยลืม ไม่เคยลืม ไม่เคยลืม
*** รอยหยิกเล็กๆ รอยข่วนน้อยๆ
ก็ยังอุตส่าห์เก็บเอาไปฝัน (ฝัน)
ฝันถึงแต่เธอ เป็นจริงเป็นจัง
ช่างน่าสงสารเสียนี่กระไร...(โฮ...)