..ร้อน ลม หน้า แล้ง
ใบ ไม้แห้ง ร่วง ลอย
หล่น ทยอยเกลื่อนตา
ไหลตามกระแสน้ำพา
ลอยมาทั้งกลีบดอกไม้
จากภูผาไหลมาสู่ในวังน้ำ
สุสานเทวีผู้มีความช้ำ
เหนือใครดอกไม้ใบไม้ไหลมา
คล้ายพวงหรีดร้อยมาลา
ไหลมาบูชา บัว บาน
..น้ำ วน นี่ หนอ
เป็น ที่ก่อ เหตุการณ์
ที่ บัวบานฝังกาย
ยึดเอาเป็นเรือนหอเรือนตาย
ลอยกายไว้ด้วยแผ่นน้ำ
..จาก หุบเขาแนวไพรสู่ในเวียงฟ้า
ฝากไว้เพียงชื่อเลื่องลือเนิ่นช้า
ฝังจำ ฝากคำสัตย์สำนึกตรอง
หลงทางสุดหวังคืนครอง
หลงตัวจึงต้อง ลาระทม
เอาวังน้ำไหลเย็น
นี่หรือมาเป็นเมรุทอง
เอาน้ำตกก้องเป็นกลองประโคม
เอาเสียงจักจั่นลั่นร้องระงม
เป็นเสียงประโคมร้องต่างแตรสังข์
เพดานนั้นเอาเมฆฟ้า
ภูผานั้นต่างม่านบัง
ประทีปแสงจันทร์ ใสสว่าง
อยู่เดียวท่ามกลาง ดง ดอย